Wat een narigheid. Na een energieke sportdag op school, rijdt een automobilist twee klasgenootjes van de fiets. Een daarvan was het pleegkind van mevrouw de K. Om u vast gerust te stellen, ernstig lichamelijk letsel bleef uit. Een paar flinke blauwe plekken en een bloedend voorhoofd. Helaas ook een kapotte (lievelings)spijkerbroek en een fiets die rijp is voor de stort.
De jonge knul overleeft de verwondingen wel en pleegpa zorgt straks wel voor een nieuwe fiets. Het is het einde van de maand, dus volgende week kan de broek vervangen worden door een nieuw hip exemplaar. Dat is de praktische kant van de uitschuiver, maar voordat het kind weer veilig thuis op de bank zat, heeft pleegmoeder heel wat organisatorische stenen moeten omdraaien.
Want…weet jij wat een pleegouder in dergelijke situaties moet doen? Wat mag ze zelf beslissen? Wie moest ze verwittigen?
Dat zijn al best lastige vragen als het je eigen kind is die je met een lelijke hoofdwond zo snel mogelijk in het ziekenhuis wil hebben. Voor pleeggezinnen komt daar naast de schrik nog heel wat meer bij kijken:
De medewerker van de gecertificeerde instelling of gemeente moet op de hoogte worden gebracht, omdat deze wettelijk verantwoordelijk is voor de veiligheid van het kind.
Natuurlijk moeten de ouders worden geïnformeerd. Hoe vertel je zoiets aan een ouder, die misschien wel kilometers verderop woont. En wie bel je als eerste? Wie is eigenlijk degene die gaat bellen? Mag je dat wel zelf doen als pleegouder?
En wat als de ouders niet bereikbaar zijn? In de meeste gevallen zijn zij degene die toestemming moeten geven voor medische behandeling. Het is belangrijk om te weten dat u als pleegouder zelf geen beslissing mag nemen om uw pleegkind medisch te laten behandelen.
Vervolgens wil de pleegzorgbegeleider ook tot steun zijn en heeft zijn eigen verantwoordelijkheid ten opzichte van het pleegkind.
Oja en school, want het ongeluk gebeurde op weg van school naar huis…daarmee heeft de school een aansprakelijkheid, ingeval van schade.
Tja, in het leven van een pleeggezin gaat het er soms hobbelig aan toe.
Om te zorgen dat die ingewikkeldheid niet problematisch wordt en goede pleegzorg in de weg gaat staan, attendeer ik je graag op de reeks kennisboekjes’ Pleegzorg, hoe zit dat nou met…’. Tips en aanbevelingen bij ongelukjes en ongevallen en nog veel meer situaties die u liever niet meemaakt, staan beschreven in het boekje Pleegzorg, hoe zit dat nou met…bijzondere omstandigheden.
Goed stuk!
Zelf ook eens op de eerste hulp gezeten met een pleegkind, een onbereikbare gezinsvoogd en ouders die geen Nederlands spraken. De behandelend arts heeft de verantwoording op zich genomen en de pleegzorgbegeleider heeft de rest geregeld, zodat ik er kon zijn voor ons pleegkind.