Pleegzorg heeft vele gezichten. We zien de mensen: pleegouders, ouders, kinderen en professionals. We zien hun inzet en hun grenzen. Allemaal zijn ze voor uitvoering van hun taken afhankelijk van elkaar, allemaal.
We zien ook de bureaucratie: de wetten, voorschriften, protocollen en onderlinge afspraken. Er is lang over vergaderd voordat ze worden vastgesteld, ondertekend en bindend verklaard. Ze vormen het kader, geven duidelijkheid, maar leggen vaak ook een flinke druk op de onderlinge verhoudingen.
Maar geeft deze bureaucratie ook richting? Maakt het aan pleegouders duidelijk hoe te reageren op bepaald gedrag van een pleegkind? Regelt het de relaties tussen ouders en pleegouders als die kwaad zijn op elkaar? Maakt het dat pleegouders en professionals kundig zijn en ruimte hebben om te handelen?
Wetten en afspraken schieten hier tekort. Wat we hier nodig hebben is een moreel kompas. Iets wat ons eenduidig richting geeft in de chaos. Een noorderster, die je op een heldere nacht altijd weer de juiste richting wijst.
Waar vinden we dit kompas? Niet in de wetten. Misschien in de vele visiedocumenten van de vele betrokken organisaties? Of wellicht in de 40 artikels uit het Internationaal Verdrag Inzake de Rechten van het Kind? Of anders in de 20 standaarden van Quality for Children?
Of zouden we het simpelweg kunnen houden op dat ene besef dat we met alle belangrijke volwassenen rondom een kind samen verantwoordelijk zijn voor de ontwikkelingskansen die we een kind geven?
Wij, Pleegzorg Advies Nederland, kiezen ondubbelzinnig voor de laatste optie. Want als het besef ontbreekt dat je het samen moet doen, zijn we bang dat de visiedocumenten, verdragen en standaarden vooral goedbedoelde woorden blijven zonder veel effect.
Wat is uw morele kompas?
Wilt u reageren? Stuur ons een e-mail.