Niet zelden wordt op de vraag “Wat is pleegzorg?” geantwoord met: “Wanneer kinderen (tijdelijk) niet thuis kunnen wonen . . . “ Dat klinkt alsof pleegzorg start met een vaststaand feit: deze kinderen kunnen niet meer thuis wonen. Toegegeven: die situaties bestaan. Bijvoorbeeld wanneer beide ouders van jonge kinderen overlijden ten gevolge van een ongeval. In vrijwel alle andere gevallen is de situatie verre van eenduidig.
Als de verschillende betrokkenen het er samen over eens zijn dat een kind tijdelijk niet meer thuis kan wonen, dan nog is het moment waarop tot uithuisplaatsing en pleegzorg wordt besloten een lastige.
In veel gevallen is er sprake van een situatie waarin het opvoedklimaat al lange tijd onder druk staat. Wat had een ‘light’-vorm van pleegzorg in een eerder stadium kunnen betekenen? Ouders ploeteren om het hoofd boven water te houden en komen hierdoor niet zelden in een isolement terecht. Had een ondersteunend ‘pleeggezin’, een verschil kunnen maken?
En wat als iedereen roept dat we meer vanuit eigen kracht samen met je netwerk moeten gaan leven? Wat als die eigen kracht helemaal op is? Wat als je al in geen tijden meer de kracht hebt gehad om te investeren in je netwerk en deze dus helemaal weg is?
Is pleegzorg alleen het opvangen van een kind of is het (ook) de steun van een gezin aan een ander gezin? Moet er bij pleegzorg altijd sprake zijn van een volledige uithuisplaatsing, of mogen we de inzet van een gezin om een ander gezin te ondersteunen ook pleegzorg noemen?
We gaan het binnenkort in Oost Brabant verkennen en houden u graag op de hoogte.
Wilt u reageren? Stuur ons een e-mail.