Het is zover: De transitie is een feit. Gemeenten zijn per 1 januari 2015 verantwoordelijk geworden voor de uitvoering van de jeugdzorg, inclusief pleegzorg.
Het heeft veel energie gekost. Er zijn veel bijeenkomsten, gesprekken en debatten geweest. Het proces is gepaard gegaan met onzekerheid en stress, zowel bij de gemeenten, als bij hulpverleningsorganisaties en de belangengroepen. En dat is niet meer dan logisch. Zo’n grote verandering brengt veel onzekerheid en spanning met zich mee. Met name omdat het gaat om de overdracht van grote verantwoordelijkheden tegelijk met flinke bezuinigingen. Dat begrijpt iedereen.
Eigenlijk lijkt dit proces erg veel op wat ouders, kinderen en pleegouders meemaken in het geval van een pleegzorgplaatsing. De gesprekken, de besluiten van ‘bovenaf’, het opnieuw invullen van taken en verantwoordelijkheden. Iedere pleegzorgplaatsing is een transitie. Altijd is er sprake van onzekerheid en spanning, want altijd moeten er verantwoordelijkheden worden overgedragen. Het verschil is dat er geen banen op de tocht staan, maar ouderlijke verantwoordelijkheid.
En nu?
Kunnen we nu weer gewoon verder? Heeft de transitie ons gebracht waar we willen zijn? Nee, natuurlijk niet!
Nu begint het pas! Iedereen met pleegzorgervaring weet: Na de verhuizing begint het echte werk pas: samenwerken om de ontwikkeling van het kind te beschermen. De betrokken partijen zoeken naar manieren om samen te werken. Dat kan wel eens lastig zijn, want er is heel wat gebeurd en de onzekerheid en stress hebben de mensen niet onberoerd gelaten.
En er blijkt nóg een groot verschil te zijn tussen de “grote” transitie en die in pleegzorg. Het is in principe de bedoeling dat pleegzorg tijdelijk is en dat pleegkinderen weer naar huis gaan zo gauw dat mogelijk is. Wij gaan er van uit dat het niet de bedoeling is dat binnenkort de provincies weer verantwoordelijk worden voor de jeugdzorg.
Wilt u reageren? Stuur ons een e-mail.